Jednorazówka 8

No to jednorazówka pisana dla Patitulinki :) Mam nadzieję, że ci się spodoba :)

******************

Hej, chciałam wam się przedstawić. Mam na imię Vanessa, ostatnio skończyłam 20 lat. Od dobrych kilku lat mieszkam w Los Angeles, wyjechałam tu za pracą. Jestem choreografem zespołu Big Time Rush. Dogadujemy się z chłopcami bardzo dobrze, chodź nie raz było ciężko. Chciałam wam opowiedzieć jak to się zaczęło.

Piękny, grudniowy dzień, jak zawsze świeciło słońce choć wiał delikatny, chłodny wiatr… Szłam na zakupy, gdy nagle usłyszałam pisk opon i trzask... Momentalnie się odwróciłam, zobaczyłam rozwalony motor i zakrwawionego chłopaka na środku jezdni. Przez chwilę stałam jak osłupiała, aż wreszcie do niego podbiegłam i delikatnie zdjęłam mu kask z głowy… Boże... To Logan Henderson... Sprawdziłam mu czynności życiowe. Nie oddychał. Po moich policzkach popłynęły łzy. Nie wiedziałam co mam robić! Przez moją głowę przeszły różne myśli... Musiałam mu pomóc! Zadzwoniłam na pogotowie i zrobiłam wszystko co mogłam… Miałam nadzieję, że resuscytacja mu pomoże...

Około 15 min czekałam na pogotowie… Gdy przyjechali, padłam na ziemię i zaczęłam ciężko oddychać... Byłam zmęczona... Nikt mi nie pomógł, a ja zawsze byłam słaba…

- Czynności życiowe? – zapytał lekarz.

- Są, ale słabe – powiedział drugi. – Jedzie pani z nami?

- Tak, oczywiście – powiedziałam cicho i wsiadłam do karetki.

Tak strasznie się o niego bałam... Jego serce biło tak powolutku... Całe ubranie miał we krwi, tak samo jak ja. Zamknęłam oczy. Nie mogłam na niego patrzeć... Tak bardzo mi było go szkoda… Zaczęłam cicho płakać.

- Niech się pani nie martwi. Wszystko będzie dobrze – powiedział lekarz wysiadając z karetki. Zabrano Logana... Gdzieś. Powiedzieli że na salę operacyjną, muszą mu zszyć głowę i takie tam inne.

Serce waliło mi jak ogłupiałe. Choć wcale go nie znałam, to bałam się o niego jak cholera. Siedziałam na korytarzu dopiero drugą godzinę, a czas dłużył mi się niemiłosiernie.  W pewnym momencie wyjechało łóżko z Loganem.

- O matko – powiedziałam, gdy go zobaczyłam. – Panie doktorze! Co z nim?

- Wszystko dobrze. Ma słaby puls, ale przeżyje. Teraz jest w śpiączce. Niech się pani nie martwi. A… Kim pani dla niego jest, jeśli mogę zapytać? – no właśnie... Tego pytania się obawiałam.

- Ja… jestem… jego dziewczyną – no coś musiałam wymyślić!

- No dobrze... Chłopak jest w sali 55.

- Dziękuje – powiedziałam cicho i wbiegłam do pokoju. Zobaczyłam Hendersona… Tak słodko spał. – Siostro… Gdzie jego komórka? – zapytałam po chwili.

- Tutaj – powiedziałam i otworzyła szafkę. – Razem z rzeczami.

Musiałam jak najszybciej skontaktować się z chłopakami.. Spojrzałam na ostatnio wybierane i ujrzałam kontakt:  Kendall Schmidt. Oczywiście zadzwoniłam..

- Hej Logan. Gdzie jesteś? Martwimy się o ciebie. Miałeś być już 3 godziny temu w studiu! – krzyknął chłopak.

- Logan jest w szpitalu – powiedziałam, a głos mi się załamał.

- Co?! – krzyknął chłopak i przełączył na głośnomówiący. – Powtórz…

- Logan jest w szpitalu. Miał wypadek – powiedziałam cicho.

- Gdzie jesteście?! – krzyknął Carlos... Tak... Chyba to był Carlos.

- California Hospital Medical Center, 1401 South Grand Avenue – powiedziałam spokojnie.

- Zaraz będziemy – powiedział Kendall I się rozłączył.

Usiadłam na skraju łóżka i spojrzałam na Logana. Biedaczek... Pogłaskałam go po policzku… Był taki zimny. Delikatnie okryłam go kołdrą i czekałam na chłopaków. Za 10 minut usłyszałam głos Kendalla.

- Gdzie jest Logan?! Logan Henderson!?

- Sala 55, siedzi ze swoją dziewczyną – powiedział lekarz, a ja szybko do nich wyszłam, nie chciałam żeby się moje kłamstwo wydało.

- Hej – powiedziałam cicho.

- Przecież ty nie jesteś dziewczyną Logana – powiedział James i spojrzał na mnie. – Krew? – zapytał patrząc na moją bluzkę.

- Krew Logana… I tak nie jestem… ale nie daliby mi tu siedzieć, gdybym powiedziała prawdę…

Weszliśmy do pokoju, a ja opowiedziałam im co się wydarzyło... Chłopcy byli zszokowani… Nie dziwię im się.

- Śpieszył się do studia – powiedział cicho Kendall.

- Boże, gdybym mu nie kazał wracać do domu po teksty piosenek na nowy album to by się nic nie stało – powiedział Carlos i schował twarz w dłonie.

- Nie obwiniaj się – powiedział Schmidt, delikatnie klepiąc go po ramieniu.

- Dobrze, że tam byłaś – powiedział James i spojrzał na mnie. – Jak ci na imię?

- Vanessa…

- Słodko – powiedział Carlos. – Co z nim teraz będzie?

- Lekarz powiedział że przeżyje, ale jest teraz w śpiączce i nie wiadomo ile to potrwa...

Posiedzieliśmy jeszcze przez chwilę, aż wreszcie ustaliliśmy kiedy kto będzie siedział z Loganem... Oczywiście ja także chciałam... Na początku chłopcy nie chcieli się zgodzić, ale w ostateczności wybłagałam ich.

*Miesiąc później*

Już minął miesiąc od tego okropnego wypadku... Cały czas jestem przy Loganie i zwolnili mnie przez to w pracy, bo już mieliśmy 3 razy alarm, że się budzi… Nic z tego…

Dzisiaj zmianę miał James, ale ja postanowiłam ich odwiedzić... Weszłam do sali i spojrzałam czy chłopak tam jest... Ani śladu. Położyłam torebkę na krześle i spojrzałam na Logana. Miał uchylone oczy.

- Panie doktorze! – zaczęłam krzyczeć. – On się chyba obudził!

Lekarz kazał mi wyjść i zaczął badać Logana… A ja usiadłam na parapecie i czekałam aż lekarz wyjdzie... Nagle zauważyłam przez okno Jamesa i tą jego lalusie – Halston, obmacywali się przy samochodzie… „No widać jak się Loganem opiekuje” – powiedziałam do siebie, nagle z pokoju wyszedł lekarz.

- Pan Henderson się obudził i wszystko z nim w porządku – powiedział.

- Mogę do niego wejść? – zapytałam.

- Tylko na chwilę, jest bardzo słaby, nie może się przemęczać.

Po cichu weszłam do środka i spojrzałam na chłopaka… Patrzył w stronę okna. Gdy tylko mnie usłyszał delikatnie odwrócił się w moją stronę.

- Kim jesteś? – zapytał.

- Mam na imię Vanessa... Opiekowałam się tobą – powiedziałam.

- A gdzie chłopaki? Chcę ich zobaczyć – spytał cicho.

- Zaraz po nich zadzwonię – wyciągnęłam komórkę i wybrałam najpierw numer James, później Kendalla i na samym końcu Carlosa.

Zaraz pojawił się James, a za nim chłopcy…

- Aleś nas wystraszył – powiedział Carlos, siadając na krześle obok łóżka Logana.

- Nic mi nie jest chłopaki – powiedział, uśmiechając się. – Naprawdę nie macie się o co martwić.

- To ja już pójdę – powiedziałam.

- Zostań z nami... Wiele ci zawdzięczamy – powiedział Kendall.

- Nie... To wasz kolega, nie będę wam przeszkadzała – odparłam i wyszłam z pokoju, a za mną blondyn.

- Pamiętaj, że jutro masz zmianę – zaśmiał się.

- Pamiętam i przyjdę... Nie bój się – odpowiedziałam. – Aż nie wyjdzie ze szpitala będę tutaj przychodziła.

- Dziękujemy ci za wszystko – powiedział i przytulił mnie delikatnie. – Nie wiem co byśmy bez ciebie zrobili…

- Panie Schmidt – powiedział lekarz podchodząc do nas. – Jeśli badania będą dobre i pacjent będzie się lepiej czuł, to nawet jutro pan Henderson może wrócić do domu.

- Już? – zapytałam. – Tak wcześniej? A jeśli... coś mu się stanie?

- Przecież ma panią... Pani opieka to wszystko czego potrzebuje – powiedział i odszedł.

- No to się wkopałaś – zaśmiał się chłopak. – Będziesz musiała się Loganem zajmować.

- Nie ma sprawy – powiedziałam, śmiejąc się. – I tak nie będę miała co robić…

Wróciłam do domu i zobaczyłam, że policja chce wejść do mojego domu.

- Halo! Przepraszam! To mój dom – powiedziałam podchodząc do nich.

- Jestem komornikiem – powiedział facet, który stanął obok policji. – Nie płaci pani rachunków i zajmuję ten dom – wszedł do środka.

- Ale wie pan, że nie mam z czego go spłacić... Ostatnio straciłam pracę, a nawet ona nie dawała mi na tyle pieniędzy, żebym mogła sobie dać radę.

- Pani sprawa... Ja go zajmuję. Jeśli chce go pani odzyskać to do 3 miesięcy trzeba zapłacić wszystkie rachunki.

- No dobrze... Spróbuję... A mogę zabrać jakieś swoje ubrania?

- Proszę – powiedział, a ja poszłam na górę i spakowałam trochę ubrań, zeszłam na dół, pożegnałam się i wyszłam... Ciekawe gdzie teraz będę mieszkać... Poszłam do mojej znajomej… Ale ona powiedziała, że tylko na jedną noc mogę tu zostać. Chociaż tyle.

Obudziłam się późnym popołudniem... Postanowiłam, że przejdę się do szpitala i zobaczę co u Logana... Przebrałam się, wzięłam swoją torbę z ubraniami i za kilka minut byłam już pod szpitalem. Zobaczyłam jakiś samochód, a w środku Carlosa. Nagle ze szpitala wyszli James i Kendall którzy pomagali iść Loganowi. Szybko do nich podeszłam.

- Hej! Już cię wypuścili? – zapytałam Logana.

- A co cię tak to interesuje? Jednego pacjenta masz mniej – powiedział cicho.

- Logan, jak ty się odzywasz! Ona chce być miła – powiedział James.

- Nie spoko, rozumiem – powiedziałam.

- To niech nie będzie miła – powiedział oschle Henderson. – Nie chcę współczucia…

- Słuchaj Henderson! – powiedział Kendall kiedy wsadzili Logana do auta. – Gdyby nie ona…

- Kendall daj spokój! – krzyknęłam. – Rozumiem go – chłopak spojrzał na mnie dziwnie i złapał mnie za rękę, odeszliśmy kilka kroków od nich, a chłopak zapytał:

- On nie wie?

- Nie powiedziałam mu... I lepiej żeby nie wiedział. On myśli, że się lituje. Ja chce po prostu, żeby wyzdrowiał i wszystko było dobrze.

- Wiem... Ale będziesz nam pomagała? – zapytał.

- Tak będę... Ale... Potrzebuje miejsca zamieszkania... Wyrzucili mnie z domu... Straciłam pracę... Pomożecie mi?

- Oczywiście. Jak ty to i my – uśmiechnął się delikatnie.

Poszliśmy do wozu i ruszyliśmy w stronę domu Big Time Rush... Siedziałam z tyłu z Loganem i Kendallem. Logan patrzył tylko na mnie dziwie… Nie wiedziałam o co mu chodziło. Chciałam po prostu być miła… W końcu jak zawsze.

Podjechaliśmy pod wille... Była przepiękna… Weszliśmy do środka, a ja zapytałam:

- Gdzie mogę spać?

- Zostajesz tu? – zapytał Logan, a ja kiwnęłam głową na tak. – Chyba was pogięło! Dam sobie sam radę! – powiedział i odepchnął chłopaków. Chciał pokazać nam, że jest silny i nagle runął na ziemię.

- Wszystko ok ? – kucnęłam przy nim i spojrzałam czy jest cały.

- Ok, nie martw się o mnie – powiedział i podał rękę Jamesowi, a on pomógł mu wstać.

- On i tak nie zrozumie że chcesz być miła – powiedział Carlos stając obok mnie. – Chyba się nie obrazisz jak będziesz spała w jednym pokoju z Loganem?

-  Ze mną?! Ciekawe dlaczego?! – krzyknął Logan.

- Widzę, że siły ci wróciły – powiedział, śmiejąc się Kendall.

- Czuje się już o wiele lepiej i nie potrzebuje żadnej pielęgniareczki – powiedział Henderson, a mi zrobiło się smutno.

- Logan ! – krzyknął Carlos.

- Co?!

- Jesteś głupi!

- Chłopaki spokój – powiedziałam. – I tak tu zostanę... Nawet jeśli Logan nie chce. Obiecałam wam to.

- Poddaje się – powiedział Logan i udał się powoli na górę.

- Może pomóc? – zapytałam.

- Dam sobie radę – chwilę później zamknął się w pokoju.

- Dziwny jest, ale słodki – uśmiechnęłam się.

- Tylko się nie zakochaj – zaśmiał się James.

- Pff.. Spoko – choć od środka już od samego początku coś mnie do niego ciągnie to na pewno nie jest to miłość.

*2 miesiące później*

Z perspektywy Logana

Ostatnio czuje się coraz lepiej, ściągnęli mi opatrunek z głowy, lecz nogę nadal mam złamaną.. A co do mojej towarzyszki – Vanessy, czasami strasznie mnie denerwuje... Muszę sobie sam dać radę, a nie nią się posługiwać, ale nieraz dziękuje Bogu, że chociaż ona jest przy mnie... Nie nudzę się tak bardzo. Jest naprawdę miłą osobą, strasznie słodką i uroczą dziewczyną, gdy jest blisko mnie zawsze na mojej twarzy pojawia się uśmiech. Czasami sam nie wiem dlaczego, ale cieszę się, że pojawiła się w moim życiu… Lubię ją, nawet bardzo… Nawet za bardzo… Tak, zakochałem się w niej… Jakoś tego nie kontrolowałem... Samo to przyszło…

- Potrzebujesz czegoś? – zapytała wchodząc do naszego pokoju, no tak.. Musiałem z nią spać w jednym pokoju, ale dobrze, że nie w jednym łóżku. – Może chce ci się pić, albo jeść? – ja właśnie wstałem z łóżka i próbowałem ściągnąć jakąś książkę z półki. – Mogłeś powiedzieć… Podałabym ci coś… a teraz sio do łóżka – klepnęła mnie w plecy i pomogła usiąść na łóżku. – A teraz co chcesz?

- Sam bym sobie dał radę.. – powiedziałem cicho..

- Ale ja chce ci pomóc. Może.. „Romeo i Julia” ? – zapytała, uśmiechając się a ja kiwnąłem głową na tak, dziewczyna podała mi książkę, a zaraz już jej nie było... I tak każdego dnia... Mało rozmawiamy... Chciałbym ją lepiej poznać... a ona jest non stop zajęta.

Z perspektywy Vanessy

Dziś jedziemy ściągnąć Loganowi gips... Już nie będę im potrzebna... Może i lepiej? Logan i tak mnie nie polubił... Jestem tylko ciekawa dlaczego, tak bardzo się starałam, żeby wszystko było ok… ale jak zawsze mi to nie wychodzi.

- Jedziemy?! – krzyknął Kendall.

- Ja już jestem gotowy – powiedział Logan wychodząc z pokoju, a ja za nim.

- Tylko powoli schodź z tych schodów – powiedziałam.

- Uważam – powiedział Henderson i zaraz byliśmy już w klinice.

Wszystko ładnie, pięknie, gdyby nie to, że będzie mi trudno się z nimi rozstać. Znałam ich dobre 3 miesiące. Logan wszedł do gabinetu, a ja czekałam. Chłopcy zostali w samochodzie. Sama sobie też umiem dać z nim rady.

- Opiekowała się nim pani? – zapytał mnie lekarz, gdy wyszedł z pokoju, a Logan za nim.

- Tak jak mi pan kazał – powiedziałam.

- Ma pan super dziewczynę – powiedział doktor.

- Dziewczynę? – zapytał Logan, patrząc na mnie.

- No tak się zdarzyło – zaśmiałam się, lekarz odszedł, a ja zostałam sam na sam z Loganem.

- Dlaczego powiedziałaś, że jesteś moją dziewczyną?! – krzyknął na mnie.

- A myślisz, że inaczej daliby mi z tobą siedzieć?!

- Przecież jesteś pielęgniarką!

- Gówno prawda! Jestem zwykłą choreografką i do tego bez pracy!

- To jak ty… mną się zajmowałaś? – zapytał spokojnie.

- Mam doświadczenie.. Tak to powiedzmy, ale i tak ciężko chory nie byłeś… a bez wymówki nic bym nie zrobiła.

- Czyli… cały ten czas… udawałaś pielęgniarkę, żeby mieszkać w naszym domu?! – znów krzyknął.

- Wiesz... uważaj sobie co chcesz – powiedziałam i wyszłam ze szpitala.

- Gdzie Logan? – zapytał James.

- Został w środku. Ja już nie mam zamiaru się denerwować – powiedziałam i odeszłam.

Z perspektywy Logana

Jak ona w ogóle mogła?! Pewnie jeszcze pracuje w jakieś gazecie... Boże… Jak ja mogłem tego nie zauważyć, że ona jest taka fałszywa! Wyszedłem ze szpitala i wsiadłem do samochodu... Przez chwilę była cisza, a potem zaczęliśmy rozmawiać:

- O co chodziło z Vanessą? – zapytał Carlos.

- Dowiedziałem się, że ona wcale nie jest pielęgniarką i ją okrzyczałem trochę... Jeszcze do tego udawała moją dziewczynę – powiedziałem zdenerwowany.

- Ona ci życie uratowała, a ty się tak zachowujesz! – krzyknął James.

- Cicho bądź! Ona nie chciała, żeby Logan wiedział! – krzyknął na niego Kendall.

- Uratowała życie…? O co wam chodzi? – zapytałem.

- Vanessa była na miejscu wypadku… Widziała wszystko... Uratowała cię. Gdyby nie ona to już 3 miechy temu mielibyśmy twój pogrzeb – powiedział Pena, a ja nie wiedziałem co mam powiedzieć.. – Zatkało kakao, co nie?

- Dlaczego wcześniej mi tego nie powiedzieliście?!

- Nie chciała żebyś wiedział… Traktowałbyś ją sztucznie miło – nagle Kendall dostał sms’a. – Hej Kendall. Słuchaj… Mógłbyś mi w czymś pomóc? Zostawiłam u was moją torbę z ubraniami… Sama bym po nią przyszła, ale wiesz co się stało… Vanessa.

- Miło.. – powiedziałem. – Jadę z tobą!

- No chyba nie – powiedział Schmidt.

- Chcę ją przeprosić!

- Zmądrzałeś nareszcie…

Nie słuchając docinków Kendalla pojechaliśmy po torbę, a później prosto do Vanessy. Miałem nadzieję, że mi wybaczy… Naprawdę nie chciałem na nią nakrzyczeć. Coś mnie poniosło… Tak wiem, jestem okropny.

- To tu - powiedział Kendall pokazując na mały, brązowy domek. – Masz torbę i spadówa do niej – cisnął we mnie torbą i poklepał po ramieniu. – Będzie dobrze.

- Wiem... Musi być – wyszedłem z samochodu i podszedłem pod drzwi. Zadzwoniłem kilka razy i czekałam aż mi otworzy.

Z perspektywy Vanessy

Dla mnie było tego za wiele. Jak można się tak zachowywać?! No ok… Nie powiedziałam mu prawdy. Także jest to moja wina. Spakowałam wszystkie rzeczy i czekałam na Kendalla. Gdzie on jest? Ode mnie do nich nie jest daleko. Nagle usłyszałam dzwonek, podeszłam do drzwi, otworzyłam i zobaczyłam Logana.

- Co tu robisz? - zapytałam.

- Chciałem cię przeprosić...

- Nie dzięki – powiedziałam, zabrałam torbę i chciałam zamknąć drzwi, lecz Logan mi nie pozwolił, a chwilę później wszedł do mojego mieszkania. – Idź stąd! – krzyknęłam.

- Nie – powiedział, podszedł do mnie i delikatnie mnie pocałował. Cała złość odeszła... – Będzie spokój?

- Dlaczego to zrobiłeś? - zapytałam cicho.

- Bo cię kocham – spuścił głowę, a ja nie wiedziałam co mam powiedzieć.

- Czegoś nie rozumiem - powiedziałam po chwili. – Krzyczysz na mnie, jesteś niemiły i… mnie kochasz?

- Chciałem pokazać sobie, że nic dla mnie nie znaczysz.. Ale… Nie potrafię. Przykro mi…

- A co... Tak się boisz miłości? – spojrzałam mu w oczy. Tak ślicznie błyszczały.

- Nie... Boję się, że coś pójdzie nie tak i cię zranię... Nie chciałbym tego... Za bardzo mi na tobie zależy – tak ciepło mi się na sercu zrobiło. Niby ja nic do niego nie czułam... DOBRA! Nie oszukujmy się. Podobał mi się. Zrobiłam to, co mi serce podpowiedziało. Uwiesiłam mu się na szyi i pocałowałam.

               Od tego zaczęła się nasza historia.. Kilka dni później zostałam choreografką chłopaków, zamieszkałam z nimi, a miesiąc później byłam już dziewczyną Logana... Układało nam się świetnie... Aż do dnia kiedy poprosił mnie o rękę. Byłam najszczęśliwszą dziewczyną na świecie... Kto by pomyślał, że to wszystko się zacznie w taki sposób? Wypadek złączył dwoje ludzi… Piękne.

**************

Taka trochę dziwna bo mi nie wyszła xD Dzisiaj mnie dziewczyny napalają na Kendalla xD Ja nie mogę zamorduje je xD Hahhahhahhaha ale je kocham ^^ <3 Lila, Pati i Sylwia - DZIĘKUJE <3 Poprawiłyście mi humorek ^^ :D