Jednorazówka 6

Ubrałam luźny chłopięcy dres i dresowe spodnie... Włosy związałam w kok i schowałam pod kaptur... Wyszłam z domu, spojrzałam w niebo, było takie szare... „Pewnie będzie padało...” – powiedziałam do siebie i zaczęłam biec, jak każdego ranka zastanawiając się, po co jeszcze ktoś trzyma mnie na tym świecie? Komu jestem potrzebna? „Wolałabym umrzeć.” To moja jedyna prawda życiowa... Nie cierpiałam swojego życia, nie cierpiałam siebie... Żałowałam, że urodziłam się jako dziewczyna. „Czas zmienić płeć...” – uśmiechnęłam się. 

Zaczęło padać, a za kilka minut byłam przemoczona... Wróciłam do domu... Fajnie być samotnym. Gdy nie masz rodziny, przyjaciół, chłopaka, wszystko masz gdzieś. Ściągnęłam dres i wskoczyłam pod koc w samej bieliźnie. „A kto mnie zobaczy? Pff”. Jak zawsze, niczym się nie przejmowałam...

Nie byłam „z tych” dziewczyn, co chciałyby mieć każdego... Mi wystarczyłby chłopak, który pokocha mnie taką, jaka jestem. To będę trudne, wiem o tym, bo jestem inna... Ale sąsiedzi się przyzwyczaili. Nigdy nie było u mnie imprez, jak chciałam popić to szłam do pobliskiego sklepu i dawałam podrobiony dowód... Mam tylko 19 lat, nikt by mi nie sprzedał alkoholu...

Zamykałam się w pokoju... Płacząc, paląc, pijąc wspominałam mojego dawnego, jedynego chłopaka... On kocham mnie taką, jaka byłam... Byłam, bo się zmieniłam. Poświęciłam dla niego tyle lat, a on mnie zostawić, bo dla niego kariera jest ważniejsza... Tak szczerze, zgodziłam się na to. Gdy wyjeżdżał, powiedział coś, co trzyma mnie na duchu do tej pory „Kocham cię i nigdy nie zapomnę chwil spędzonych razem”. Wierzę mu do tej pory, obiecał że się odezwie... Minęły już ponad dwa lata, a jego ani widać, ani słychać... Tęsknie tak bardzo. Zerwaliśmy w dzień wyjazdu latynosa, ale dalej go kocham. To było podobno dla naszego dobra, ale mi to chyba nie pomogło.

Przypomniała mi się moja przyjaciółka... Amerykanka, pochodzenia Polskiego, pojechała do Polski i już nie wróciła... Nauczyła mnie dobrze tego języka. Kiedyś przetłumaczyła mi polską piosenkę na język angielski... Jak ona szła? A tak... Już wiem.

Kto pozna miłość raz

A potem straci ją

Inaczej patrzy na życie

Wie dobrze co to ból

Wie dobrze co to żal        

I smutne noce łez

Tęsknię i sięgam po lustro wspomnień tych dni

W których było tak dobrze nam

Słucham serca i słyszę Cię w nim

Widzę jak przytulasz mnie

Widzę jak nieśmiało dotykasz ust po raz pierwszy

Nad nami zapach szczęścia, niezapomniane zdjęcia

Jesteśmy znów najpiękniejszą z par

I nikt nie zabierze nigdy nam

Lustra wspomnień tych dni tych dni

Kto wierzył w miłość raz

A potem stracił ją

Inaczej patrzy na życie

Trudno zaufać znów

Trudno zapomnieć to

Co było najpiękniejsze

Tęsknię i sięgam po lustro wspomnień tych dni

W których byłeś tak blisko mnie

Słucham serca i słyszę Cię w nim

Widzę jak przytulasz mnie

Widzę jak nieśmiało dotykasz ust po raz pierwszy

Nad nami zapach szczęścia niezapomniane zdjęcia

Jesteśmy znów najpiękniejszą z par

I nikt nie zabierze tego nam

Mimo że to koniec już

Kiedyś z tym pogodzę się

Jednak nigdy nie zapomnę ciepła Twoich ust

W lustrze wspomnień widzę Cię

W lustrze wspomnień widzę Cię

W lustrze wspomnień żegnam Cię

Widzę jak przytulasz mnie

Widzę jak nieśmiało dotykasz ust po raz pierwszy

Nad nami zapach szczęścia niezapomniane zdjęcia

Jesteśmy znów najpiękniejszą z par

Widzę jak przytulasz mnie

Widzę jak nieśmiało dotykasz ust po raz pierwszy

Nad nami zapach szczęścia niezapomniane zdjęcia

Jesteśmy znów najpiękniejszą z par..

- Kurcze – powiedziałam, gdy skończyłam śpiewać. – Popłakałam się, znów – wzięłam chusteczkę do ręki i wytarłam łzy... Przypomniały mi się wszystko chwile spędzone z Carlosem...

Rozstanie z nim sprawiło mi straszny ból... Tyle nie przestanych nocy, zawaliłam szkołę, wpadłam w nałogi... W nałogi z którymi do tej pory sobie nie radzę. Ale więcej już o sobie nie gadam... Wiecie co jest najgorsze? Że ja nawet nie wiem gdzie jest, czym się zajmuje... A z wyglądu pewnie się nie zmienił... Ale pewności nie mam... Minęło dwa lata, wszystko się mogło zdarzyć.

Jak zawsze nie zostawałam sama... Moja kumpela Camille, czasami się odzywała... Jak chciała kasę to byłam najlepsza, ale mogłam z nią porozmawiać na różne, zazwyczaj ciężkie dla mnie tematy... Teraz chce mnie wciągnąć na koncert jakiegoś tam zespołu... A ja nie chcę, mam dość szlajania się po jakiś koncertach, później klubach...

- Będzie fajnie... – powiedziała Camille, gdy po raz setny odmówiłam...

- Tak, tak... Jak zawsze. Wyciągniesz mnie na koncert, później do klubu i tyle cię będę widziała przez najbliższe kilka miesięcy.

- Ojj... Koncert JB to było co innego. Wiesz, jak bardzo mi się ten chłopak spodobał.

- Taa... A jaką mam pewność, że tym razem mnie nie zostawisz?

- Żadnej– ale mnie pocieszyła – No, ale proszę cię.

- Ok, ale ostatni raz...

- Zgoda! – krzyknęła.. Ona to była zakręcona.

Dziś był ten koncert o 4:25 pm... Była już 3:20 pm, a ja nadal nie byłam gotowa...

- Ubrać czarną w czerwone paski czy czerwoną w białe paski? – pytałam sama siebie...

- Ty to masz problem. Weź tą czarną, będziesz lepiej wyglądać.

Camille zawsze była szczera do bóli, ale za to ją lubiłam. Wyszłyśmy z domu o 4:05 pm... Do miejsca koncertu nie było daleko...

- Skąd ty w ogóle wzięłaś bilety VIP? – spytałam.

- Kolega nie chciał iść, a miał dwa, więc odsprzedał mi je za 10 dolarów za sztukę...

- Ty to masz szczęście...

Nawet nie wiedziałam na czyj koncert idziemy... Wiedziałam tylko, że to jest jakiś zespół składający się z czterech chłopaków, że spotkamy się z nimi za kulisami i że mamy miejsca w pierwszym rzędzie za jedyne 10 dolarów.

Weszłyśmy do środka... Ludzi tłumy, wszyscy piszczą ,skaczą... Spóźniłyśmy się chwilę, ale to nic..

- Chodź pod scenę – powiedziałam.

- BIG TIME RUSH ! BIG TIME RUSH ! – krzyczał tłum... Większość to dziewczyny. Wow... Mają branie.

Na scenę wyskoczył wysoki długowłosy chłopak o niesamowitej urodzie i  głosie... Później niższy od niego, ale również przystojny brunet.  Następnie jeszcze niższy chłopak, którego kojarzyłam... Śliczny, ciemny chłopak... Niesamowita uroda, czarne włosy. Na samym końcu wszedł blondyn o słodkiej twarzyczce i orlim nosku. Jak oni to śpiewali? „Elevate a little higher!” Haha, superowa piosenka... Gdy skończyli śpiewać, blondyn ściągnął okulary i zapytał:

- Jak się bawi L.A.?!

- Superaśnie! – krzyknęłyśmy z Camille, zaczęłyśmy się śmiać.

Koncert trwał dosyć długo... Ostatnią piosenką była.. hmm… nie znam jej tytułu, ale szła tak: „ I don’t know why you always get so insecure” i coś tam dalej, ale była śliczna... Blondaś grał na gitarze i zaprosił Camille na scenę. Ona popchała mnie, jędza jedna... Ona coś knuje, mi się zdaje... Usiadłam między latynosem, a długowłosym... Latynos non stop patrzył na mnie i uśmiechał się dziwacznie... O co mogło chodzić?

- Dziękuje, że mogłam z wami być na scenie – powiedziałam po koncercie.

- Nie ma za co... Jak masz na imię? – spytał blondyn, pijąc wodę...

- Nessi – uśmiechnęłam się, a latynos popatrzył na mnie ze zdziwieniem. – O co panu chodzi?

- O nic – powiedział i ruszył w stronę garderoby.

- On ma tak często – powiedział niższy brunet.

- A mogłabym wiedzieć, jak macie na imię? – spytałam, a blondyn zaksztusił się wodą.

- To ty nas nie znasz? – spytał.

- Nie... Koleżanka ciągnie mnie po różnych koncertach, ale ona też was nie zna...

- Jesteśmy Big Time Rush... Ja to Kendall – powiedział blondyn. – Dalej...

- Logan – powiedział chłopak o zniewalającym uśmiechu.

- A ja to James – powiedział długowłosy...

 - A ja to Roberto! – krzyknął latynos. A Logan popatrzył na niego z miną „WTF?”

- A on to Roberto – powiedział Logan.

- Miło was poznać. Moja koleżanka to Camille – popatrzyłam się za siebie. – Gdzie ona jest?

- Haha znikła...

- Często jej się to zdarza – powiedziałam, śmiejąc się.

- Gdzie jest James? – spytał po chwili Logan.

- Haha, to już wiem gdzie podziała się Camille – chłopcy popatrzyli na mnie jak na pajaca, a zaraz sami zaczęli się śmiać.

- Chodź porozmawiamy – powiedział uśmiechnięty od ucha, do ucha Kendall i poszliśmy do garderoby... Roberto się przebierał.

- Sorki – powiedziałam i odwróciłam wzrok..

- Wstydzisz się faceta? – spytał Logan. – Haha.

- To nie jest zabawne – powiedziałam i spojrzałam na latynosa, na plecach miał takie same ślady, jak Carlos… Miałam za ostre paznokcie i zrobiłam mu rany, które zostawiły blizny... Ale wiecie... Bez skojarzeń... – Skąd to masz? – spytał pokazując na plecy...

- Była mu zrobiła – powiedział Logan. – Uu. To była kocica. Haha.

- Ty jak coś powiesz, to haha – powiedział Kendall.

Spojrzałam na latynosa wzrokiem „Czy my się kiedyś nie poznaliśmy?”, ale i tak zadałam mu pytanie na które musiał mi odpowiedzieć…

- A ty nie masz na imię Carlos? – śmiechy chłopaków ucichły po zadaniu pytania... Nastała głucha cisza. – Odpowiedz, proszę.

- Tak – w moim oku zakręciła się łza. Mój Carlito? Nie możliwe... Ale był łudząco do niego podobny... Przymknęłam oczy, żeby się nie popłakać...

- Przepraszam, muszę wyjść – powiedziałam i wybiegłam z pomieszczenia.

Od razu usiadłam na ziemi i zaczęłam płakać... Od samego początku wiedział, że to ja, a on nawet nie przyznał się, wolał mnie okłamać... Oszust.

- Ejj, co jest? – spytał James, który szedł z Camille.

- Nic – powiedziałam.

- Chodź z nami do środka – zaproponował James.

- Nie mam zamiaru siedzieć z tym kłamcą! Roberto czy Carlos, nie ma znaczenia, ale nie musi mnie okłamywać!

- Carlos Pena? – spytała Camille otwierając delikatnie usta, a ja przytaknęłam i przytuliłam się do blondynki – Nie płacz.

- Nie kapuje...

- I nie zakapujesz...

Z perspektywy Carlosa

Gdy ją ujrzałem, wiedziałem że to ona... Moja Nessi, tak bardzo za nią tęskniłem... A ona zjawiła się tak nagle w moim życiu... Moja ruda piękność... Nie zmieniła się nic od ostatniego spotkania.

- Skąd to masz? – spytała pokazując na moje plecy...

- Była mu zrobiła – powiedział Logan, boże... jaki on jest głupi – Uu. To była kocica. Haha.

- Ty jak coś powiesz, to haha – powiedział Kendall. Miałem ochotę ich zabić. Ona tylko spojrzałam na mnie i zapytała:

- A ty nie masz na imię Carlos? – chłopaki przestali się śmiać... Nie było im już do śmiechu, a ja jak miałem się przyznać, że ją okłamałem co do imienia? Bałem się, że wykrzyczy mi w twarz, że jestem oszustem, który obiecał, a i tak nigdy się nie odezwał. – Odpowiedz, proszę...

- Tak – powiedziałem i spuściłem głowę... Tak mi strasznie było głupio.

- Przepraszam, muszę wyjść – powiedziała, a zaraz już jej nie było...

- Co się dzieje z tą kobietą? – spytał Logan. – Coś ty jej zrobił?

- To była moja była.. „Ta kocica” jak ją nazwałeś – widać było, że Loganowi zrobiło się głupio, nie dziwie mu się.

- Przecież ty ją zostawiłeś – powiedział Kendall.

- Tak... Ale dalej ją kocham i tęsknie.

- To weź idź i jej to powiedz! – krzyknął James, wchodząc do pokoju. – Zeszły właśnie z Camille na dół... Chcą jechać do domu, bo jest Ness się poryczała.

Nessi płakała? Przeze mnie... Jestem tego pewien. Muszę ratować to, co kiedyś było między nami, za bardzo ją kocham... Zbiegłem na dół.. Zauważyłem granatowego jaguara odjeżdżającego z parkingu... Wyciągnąłem telefon i zadzwoniłem pod „Ness <3”

Z perspektywy Nessi

Wsiadłam do samochodu Camille i jechałyśmy, gdy nagle usłyszałam Miley Cyrus – Goodbye... Spojrzałam na blondynkę.

- Carlos? – spytała. A tak pokiwałam głową. – Odbierz...

- Czego chcesz? – spytał oschle gdy odebrałam...

- Zatrzymajcie się, chce z tobą to wszystko wyjaśnić – odwróciłam się do tyłu, Carlos stał na parkingu. Rozłączyłam się.

- Zatrzymaj się – powiedziałam do Camille.

- Jesteś tego pewna?

- Bardziej pewna nie mogę być.

Camille zatrzymała się, a ja podeszłam do Peny...

- Cze... – nie zdążyłam nic powiedzieć, bo chłopak zaczął mnie całować.

- Kocham cię – uśmiechnęłam się. – Wybaczysz mi?

- Głupio się pytasz! – wtuliłam się w Carlosa... Tak dawno nie czułam jego zapachu... Musimy nadrobić stracony czas.

Od tamtej pory Carlos zabierał mnie na każdą trasę koncertową... Zawsze był przy mnie, chodź nie raz się z nim kłóciłam. Kocham go i kochać będę, na wieki wieków.

Camille przez kilka miesięcy spotykała się z Jamesem, później Kendallem, a teraz jest w ciąży z Loganem. Tworzą ładną parę, nie powiem. Życzę im szczęścia, takiego jak mi się przydarzyło.
*****************

Jest Happy End jak niektórzy chcieli.. Ja tam jakoś wolę smutne historie, bo one bardziej pokazują prawdę...