Jednorazówka 5

Czasami życie płata nam figle... Ona wsiadła do pociągu nie myśląc co dalej... On siedział na ziemi grając na gitarze, nawet nie wiedząc co bóg dla niego szykuje.

Ciepły wiosenny poranek...

Blondynka wstając z łóżka podeszła do szafy, wyciągając czarną bluzkę na grubych ramiączkach i krótkie dżinsowe spodenki. Była śpiąca... Nowe miejsce, nowe otoczenia, klimat. Nie była przyzwyczajona do upałów, panujących w tym mieście.  

Blondyn siedząc przy biurku próbował napisać piosenkę.

- Kurna no nie! – krzyknął rozzłoszczony chłopak. – Nigdy tego nie napiszę!

- Stary spokojnie, bo obudzisz resztę – powiedział cicho szatyn, wchodząc do pokoju zielonookiego.

- Zawsze na mnie spada obowiązek pisania tego gówna! – zły blondyn zrzucił wszystkie papiery na ziemię.

- Ale twoje „gówno” fani lubią najbardziej...

- Jak mam napisać piosenkę o miłości, kiedy nie jestem zakochany? – powiedział, wstając z krzesła... Podszedł do okna. Niebo było piękne, koloru niebieskiego, co nie dziwiło Kendalla o tej porze roku. Jak zawsze ptaki śpiewały, wprawiało to blondyna w wiele lepszy nastrój...

- Stary... Znajdź sobie dziewczynę, tylko na ten jeden utwór...

- Masz rację. Ale co potem?

- Nie zastanawiaj się nad tym, później o tym pomyślimy.

Szatyn wyszedł, a zielonooki postanowił wyjść na miasto.

Niebieskooka spojrzała przed siebie... Nigdy tu nie była, a miasto urzekło ją swoim urokiem.

- Ale tu ślicznie – powiedziała wpatrując się w fontannę stojącą na środku placu w samym centrum L.A. Usiadła na niej... Chłodna, czysta woda. Oparła się rękami o brzeg kamiennej fontanny, spojrzała dookoła... Jedna osoba ją zaciekawiła... Śliczny chłopak, blondyn... Szedł w jej stronę, uśmiechnęła się. W jednej chwili ręce zsunęły jej się z kamiennej obudowy i wpadła do fontanny. Chłopak się zaśmiał i podbiegł do dziewczyny.

- Nic ci nie jest? – spytał uśmiechając się do niej. Spodobała mu się... Może dzięki niej napisze hit? Zawsze trzeba spróbować.

- Wszystko w porządku – powiedziała dziewczyna wpatrując się w zielone oczy chłopaka.. Były śliczne, nigdy jeszcze takich nie widziała...

Kendall podał jej ręki i pomógł wyjść z fontanny... Położył jej na ramiona kurtkę, którą miał w ręce...

- Nie trzeba – powiedziała zakłopotana.

- Nie dyskutuj... Jestem Kendall – podał jej rękę.

- Sabrina – uśmiechnęła się szeroko...

Spotykali się codziennie, a chłopak mógł pisać piosenkę...

Dziewczyna zakochana w nim po uszy nie widziała po za nim świata, chłopak nie czuł nic, aż do dnia kiedy zaprosił ją na ostatnie spotkanie... Później chciał się z nią rozstać, bo już nie była mu potrzebna... Utwór napisany, więc po co ma się z nią spotykać?

- Cześć – powiedziała dziewczyna, całując chłopaka w usta...

- Hej – powiedział chłopak. Wyglądała zjawiskowo, krótka sukienka, szpilki, mocny, drapieżny makijaż... Jego serce zabiło mocniej... Zakochał się? Nie wiadomo... Wiedział jednak, że nie może związać się z nikim... Obiecał to sobie, kiedy jego ostatnia dziewczyna  porzuciła go dla innego. Teraz jego uczucia się wahały, ale postępowania nie chciał zmienić. Chciał ją porzucić i nic nie stanęło mu na przeszkodzie zrobienia tego, co postanowił – Ślicznie wyglądasz.

- Dziękuje – dziewczyna uśmiechnęła się lekko, a na jej policzkach ukazały się rumieńce. Nigdy dotąd nikt na nią tak nie działał.

Udali się do klubu, gdzie tańczyli ze sobą do białego rana... Później dziewczyna pojechała do niego.. Nikogo nie było w domu, chłopcy z dziewczynami gdzieś wyszli, a oni mogli zostać sami...

- Co to? – spytała podnosząc skrawek papieru z ziemi...

- Piosenka... Znaczy, próba jej napisania...

- Jest śliczna...

- Myślisz?

- Tak... Mi się strasznie podoba. Zaśpiewasz mi chociaż kawałek? – spytała dziewczyna siadając na łóżku... Chłopak wziął gitarę i zaśpiewał refren piosenki.

“‘Cause you’re me cover, cover girl
I think you’re a superstar, yeah you are
Why don’t you know
Yeah you are so pretty that it hurts
It’s what’s underneath your skin
The beauty that shines within
You’re the only one htta rocks my world
My cover girl
Oh my cover girl
Oh”

- Jest śliczna... Jeszcze bardziej podoba mi się kiedy ją śpiewasz – powiedziała dziewczyna, delikatnie pocałował ją w usta.

                Podłożył jej rękę pod głowę i delikatnie ją położył na łóżko... Każdy pewnie się domyśla, co było dalej. Ich ciała stały się jednością.

                Dziewczyna budząc się rano zauważyła, że chłopaka nie ma... Złapała za jego koszulę leżącą na ziemi i zeszła na dół.

Chłopak siedział tyłem do schodów rozmawiając przez telefon.

- Wiem Logan... Tak, zakończę to... Dziś... Nie bój się... Sabrina nie jest mi już potrzebna – gdy dziewczyna to usłyszała do jej oczu napłynęły łzy... Przecież wczoraj się jeszcze kochali... Chyba że to było tylko na niby. – Nie Logan... Dobra, pa.

- Jak możesz! – krzyknęła dziewczyna, a chłopak odwrócił się do niej...

- Co się stało? – chłopak udawał niewinnego, chciał mieć pewność, że dziewczyna nic nie słyszała... Podszedł do niej i chciał ją przytulić, lecz ona uderzyła go w twarz.

- Nie okłamuj mnie! Po co byłam ci potrzebna?! – krzyczała jak najgłośniej mogła... Nie miała siły ukrywać, tego co dzieje się w jej wnętrzu... Chłopak spuścił głowę i powiedział cicho:

- Musiałem napisać piosenkę... A nie miałem nikogo. Trafiłaś tak nagle w moje życie... Nie kocham cię.

- Ty draniu! Straciłam z tobą dziewictwo, a ty mnie nie kochasz?! – rozpłakała się na dobre... Chłopak spojrzał na nią... Nie mógł uwierzyć, że zrobił jej krzywdę. Był palantem... Inaczej tego nazwać się nie da.

Wbiegła na górę, ubrała się... I wybiegła nawet nie słuchając przeprosin chłopaka... Była załamana...

On usiadł na schodach, chowając twarz w dłonie...

- Jestem dupkiem! – krzyknął.

Dziewczyna jak najszybciej chciała pozbyć się złych myśli... Lecz nie umiała...

Kendall, ani żadna inna osoba już jej nigdy nie widzieli... Od tamtej pory minęło już prawie pół roku...

„Czasem miłość łamie serce, gdy kochamy tych, którym to uczucie jest obojętne.

(…) To wszystko co jej pozwalało żyć, dla niego jednak nie znaczyło nic.

(…) Odeszła w milczeniu, honor dusił serce, łzy ścierała w cierpieniu (...) już nigdy nie wróciła i nie widział jej nikt ”.